DOĞAL GÜZELLİK SANAT GÜZELLİĞİ
Bir şeyin sanat eseri olabilmesi için estetik haz ve kaygı duyularak yapılmış olması şartı estetik biliminin sanatı tanımlamasında önemli bir esastır.

Doğadaki güzelliklerin sanat eserine ve sanatçıya ilham kaynağı olması ve sanat ve sanatçının doğa güzelliğinin kavranması ve anlaşılmasında önemli bir eğitici olduğu estetik bilimi ile uğraşanların ulaştıkları bir sonuçtur.

Doğal güzelliklerin sanat güzelliği ile ifade edilip edilemeyeceği, estet ve felsefecilerin önemli bir sorunu olmuştur.

Eski Yunan estetiğinin Mimesis-Yansıtma kavramında doğadaki güzellikler ideaların gölgesi ve yansıması olarak ifade edilir. Plâton “idea Tanrı’dır” der. Yani doğadaki güzellikler ilâhi güzelliğin yansımasıdır.

Bizans sanatından Rönesans’a, Rönesans’tan Modern sanata kadar olan klâsik anlayışlar Kilise öğretisine sadık kalarak doğudaki güzellikleri ilâhi güzelliğin aynası olarak görmeye devam etmişler ve sanatçıyı doğanın öğrencisi olarak görmüşlerdir. “Doğa yalnız ona sanat gözüyle bakanlar için güzeldir” cümlesi Benedetto Croce’nin doğal güzellikleri sanat güzelliği olarak ifade ettiği veciz bir sözüdür. Ancak modern estetiğin önemli bir kısmını kapsayan Marksist estetik doğal güzelliklerin sanat güzelliği olarak ifade edilemeyeceğini iddia eder. Çünkü bir şeyin sanat eseri olarak tanımlanabilmesi için bilinçli bir elde yaratılması gerekir. İlâhi sanat gibi metafizik kavramlar Marksist estetik terminolojisinde bulunmadığı için haklı olarak tabiattaki güzellikleri sanat güzelliği ile değerlendirmez.

İslâm sanatının temelini teşkil eden İslâm estetiği ise doğal güzelliklere ilâhi güzellik olarak yaklaşmış. Bu evreni ve dünyayı bütün güzellikleri ile ilâhi bir sanat galerisi olarak tanımlamıştır.